Cześć kochani ! Przygotowałam dla Was dość nietypowy post. Słyszeliście o tym, że nie ma kobiet brzydkich, są tylko zaniedbane? Postanowiłam zrobić mały eksperyment. Spójrzcie na zdjęcie wyżej. Po lewo rozciągnięta bluzka, dresy, bezkształtne buty i zero makijażu a po prawo wersja all black i oczywiście makijaż. Zobaczcie jak bardzo możemy zmienić się dzięki ubraniom i kosmetykom. Nie na marne mówi się, że makijaż to tajna broń każdej z kobiet. Wiele dziewczyn uważa, że są brzydkie i nieatrakcyjne ale to nieprawda ! Każda z nas jest wyjątkowa i piękna. Wystarczy tylko kilka prostych kroków aby to piękno pokazać całemu światu i zaskoczyć samą siebie. Każdy może przejść metamorfozę jeśli tylko tego chce.

Krok 1 : Makijaż i ubranie - Internet to Wasz przyjaciel. Wystarczy wpisać w Google kilka słów a Waszym oczom ukaże się wiele pomysłów i inspiracji. Jeśli macie problemy z makijażem pomocą zawsze służy YouTube dzięki, któremu możecie obejrzeć na prawdę masę filmików instruktażowych dzięki, którym staniecie się makijażowymi mistrzami. Kiedy nie mam pomysłu w co się ubrać zawsze stawiam na czerń zresztą widać to na zdjęciach w dzisiejszym poście. Każdy z nas ma jakieś kompleksy i chce je ukryć a odpowiednie ubranie i makijaż załatwią za nas całą sprawę. Często wybieram luźne ubrania bo w takich czuję się najlepiej. 

Czarną koszulę kupicie - link
Czarne rurki z dziurami - link
Buty - link

Wiele razy pisałam Wam, że kiedy dowiedziałam się o ciąży w moich oczach mimo strachu zapaliły się iskierki pełne miłości. Przez dziewięć miesięcy nosiłam pod sercem wielki skarb. Pierwsze wspólne chwile nie były łatwe. Zaledwie 21 lat na karku i brak jakiegokolwiek doświadczenia. Bałam się, że mogę zrobić krzywdę takiej małej, kochanej istotce, która patrzyła na mnie dużymi,, zamglonymi oczami. W szpitalu sprawa była bardzo prosta dlatego, że czuwał nad nami zespół wykwalifikowanych ludzi, którzy zawsze służyli pomocą. 3 doby po porodzie mogłam  całkowicie odespać i zregenerować siły. Oliwka została wtedy zabierana przez położne do specjalnej salki gdzie przebywały noworodki. Te rozstania były dla mnie smutne bo chciałam ją mieć cały czas przy sobie ale sen był mi na prawdę potrzebny. Nie mogłam się doczekać dnia kiedy zostaniemy wypisane do domu jednak kiedy się zbliżał coraz bardziej nie chciałam wychodzić ze szpitala. Myślałam o tym jak mała zniesie podróż do domu, jak będzie się czuła, czy wybrałam odpowiednie ubranka, czy w domu jest wszystko przygotowane. Myśli nasuwały się do głowy w kosmicznym tempie a jak byłam bardzo zestresowana. W dniu wypisu trafiliśmy na najlepszą położną, która dała nam wiele fajnych rad. Kiedy wychodziliśmy ze szpitala czułam strach ale też radość. Cieszyłam się, że to wszystko jest już za mną ale bałam się, że czeka mnie coś nowego. Coś czego będę się musiała uczyć instynktownie - macierzyństwo. Droga ze szpitala minęła bezproblemowo w domu czekała rodzina, kwiaty od męża i transparent z napisem ,,witajcie w domu". Standardowo musiałam się rozpłakać kiedy zobaczyłam młodszą siostrę, mamę i babcie. Jestem strasznie wrażliwa i sentymentalna to pewnie dla tego. Kiedy wszyscy nas przywitali i minęło pierwsze ,,wow" zostaliśmy sami. I co teraz ? No właśnie, to samo pytanie przyszło mi do głowy. Rozpłakałam się z bezradności. Oliwka leżała koło mnie i była grzeczna jak zawsze a ja na prawdę myślałam, że zupełnie nie dam sobie rady. Przez ponad miesiąc to Dawid i moja mama kąpali małą, zmieniali pampersy i ubierali ją. Ja panicznie się tego bałam, chociaż bardzo chciałam, strach, że mogę zrobić coś nie tak mnie paraliżował. Wszyscy byli bardzo pomocni i wyrozumiali dlatego po pewnym czasie kiedy mała nie była już taką kruszynką bez problemu przejęłam wszystkie obowiązki i uwierzcie czułam się z tym super. Zmieniając pieluszkę bez przerwy mogłam całować małe stópki, które teraz już drepczą w różowym chodaczku. Od samego początku chciałam być jak najbliżej Oliwki. Nie chciałam, żeby była sama. Często tuliłam ją, nosząc na rękach. Słyszałam wtedy, żebym nie przyzwyczajała małej do noszenia bo potem będzie mi ciężko. Rodzina doradzała też, żebym od początku uczyła małej zasypiania w swoim łóżeczku ale ja oburzona jednym uchem wpuszczałam a drugim wypuszczałam ich rady. Teraz bardzo tego żałuję. Będąc niedoświadczoną, młodą mamą nie sądziłam, że odzwyczajanie od takich nawyków będzie takie trudne. Mała zazwyczaj śpi kiedy jestem obok, czasem nie mogę nawet spokojnie się wykąpać czy zjeść kolacji bo co 15 minut muszę wstawać i iść do niej. Karmie małą naturalnie. Od początku wiedziałam, że nie powinna zasypiać przy piersi bo potem nie będę mogła się nigdzie ruszyć ale kiedy była przy mnie na prawdę było cudownie. Teraz już nie jest tak cudownie chociaż więź, która jest między nami jest magiczna i nigdy nie zginie. Oliwka ma 8 miesięcy. Dzieci w jej wieku zasypiają około 22 i przesypiają noce z jedną czy dwoma pobudkami. My mamy pobudki co 20 minut tylko po to, żeby Oliwka zobaczyła czy mama jest obok. To moja wina i mogę mieć pretensje tylko i wyłącznie do siebie. Po 8 miesiącach czuje się trochę przytłoczona i wyczerpana. Chciałabym gdzieś pojechać i odstresować się. Są takie dni, że najchętniej wyszłabym na cały dzień z domu i odizolowała się od wszystkich ale mimo najgorszych chwil są też takie, które o razu wywołują uśmiech na twarzy. Jej pierwsze słowo : ,,mama", pierwszy raz kiedy podniosła główkę, nasz pierwszy wspólny wyjazd na wakacje czy też pierwszy wspólny spacer. Pewnie czytając ten post pomyślicie, że jestem wariatką najpierw narzekam a potem piszę o cudownych chwilach. Myślę, że każda mama ma lepsze i gorsze dni i wcale nie powinna zapominać o swoich potrzebach. Dziecko jest najważniejsze ale kiedy zostawimy bobasa raz na jakiś czas babci i zadbamy o swoje potrzeby poczujemy się lepiej, będziemy zrelaksowane a to na pewno przyniesie same pozytywy i dobrze wpłynie na dziecko. Zrelaksowana i uśmiechnięta mama lepiej pokaże maluchowi cały świat i przetrwa z nim lepsze ale też i te gorsze chwile. Oliwka często zostaje pod opieką którejś z babć, żebym ja mogła szybko zregenerować siły i wyrzucić z siebie cały stres. Myślałam, że można być mamą, która godzi ze sobą dom, dziecko, partnera i milion innych obowiązków bez potrzeby poświęcenia czasu wyłącznie sobie ale wiecie co? Zastanawiam się czy tak mama w ogóle istnieje.

Serduszkowy szał już od tygodnia zawrócił wszystkim ludziom w głowie. Na wystawach sklepowych pełno czerwonych serduszek i piórek. Zakochani biegają jak szaleni i biją się z myślami co najlepiej sprezentować drugiej połówce ale chwila... czy wszyscy kochają się najbardziej tylko w walentynki ? Czy zwykły wtorek w środku lipca nie jest odpowiedni żeby dać swojej dziewczynie kwiatka albo kupić chłopakowi ulubioną płytę? Nie jestem przeciwniczką walentynek, szanuję to święto ale przykre jest to, że niektórzy myślą sercem tylko w ten dzień. 14 lutego to dzień zakochanych jak najbardziej popieram celebrowanie tego święta ale wytłumaczcie mi jedną kwestie. Czemu jeśli ludzie się kochają nie obchodzą walentynek codziennie? Nie chodzi tu o kupowanie prezentów czy też zabieranie na romantyczne kolacje. Wystarczą zwykłe gesty i zwykłe ,,Kocham Cię" które na prawdę wiele znaczy. W ciągu dnia na prawdę warto znaleźć chwilę, którą poświęcimy drugiej połowie. Szkoła, praca i inne obowiązki to złe wytłumaczenie. Ile zajmie Ci przytulenie swojego chłopaka i powiedzenie mu czegoś miłego ? Smutne jest to, że w niektórych związkach bajkowe są tylko początki a potem wszystko zabija codzienność, zabieganie i przykra rzeczywistość. Skoro poznając swoją dziewczynę chłopak mógł stawać na głowie by walczyć o jej względy czemu nie może tego robić ciągle? Tak na prawdę nieustannie powinniśmy dawać najbliższym do zrozumienia, że ich kochamy. Każdy chce być kochany i doceniany. Warto się czasem zastanowić i przemyśleć pewne rzeczy. Bo przecież kocha się przez cały rok...

Whisbear Szumiący Miś

,,To dzięki niemu uspokajanie Twojego dziecka staje się prostsze. Urządzenie szumiące z białym szumem, przypomina dziecku dźwięki znane z życia płodowego. Prosty w obsłudze mechanizm z regulacją głośności działa przez 40 minut - czas w którym śpiący maluch przechodzi do fazy głębokiego snu. Funkcja Soft Start/Soft Stop łagodnie włącza i wyłącza szum. Inteligentne urządzenie szumiące sprawia, że Whisbear staje się pierwszym misiem, która czuwa na snem dziecka nawet wtedy, kiedy Ty zajmujesz się sobą albo po prostu śpisz. Whisbear z funkcją CRYsensor po 40 minutach szumienia łagodnie wycisza się i przechodzi w tryb czuwania. Gdy Whisbear rozpozna płacz budzącego się dziecka, od razu zareaguje uspokajającym szumem, a po 20 minutach działania ponownie przejdzie w tryb nasłuchu.  Zabawa z nim jest stymulacją sensoryczną dla dziecka. Szeleszczące uszka i łapki, długie nogi uszyte z kolorowych i kontrastowych tkanin dostarczą maluchowi mnóstwo wrażeń! Możesz zabrać Go ze sobą wszędzie. Miś bez problemu złapie się za rączkę wózka, ramę łóżeczka czy ucho torby z akcesoriami dziecka"

Moja Opinia

Jaka jest Wasza przeszłość? Daje Wam siłę i motywację do działania czy wręcz przeciwnie działa jak hamulec? Być może Wasze wspomnienia sprawiają, że nie możecie ruszyć na przód. Ostatnio dopadły mnie wieczory rozmyślań i gdybań. Zadawałam sobie milion pytań ,,co by było gdyby"? Niestety ani ja ani nikt inny nie zna na to pytanie odpowiedzi a ciągłe jej szukanie powoduje tylko że mam zły nastrój a czasem nawet uronioną łzę. Na pewno znacie to uczucie, że jakaś sytuacja z przeszłości nie daje Wam spokoju. Wraca co jakiś czas, żeby zepsuć to na co tak ciężko pracujecie w teraźniejszości. Niezależnie od wieku na pewno macie na koncie worek doświadczeń takich jak utrata kogoś bliskiego, rozstanie czy złamane serce. Trzeba jednak pamiętać, że przeszłość to coś co już nie istnieje a przyszłość wcale nie musi być taka sama. Sami kreujemy swoje życie więc jeżeli nie możemy zmienić przeszłości sprawmy, żeby przyszłość była wspaniała i pełna pozytywnych doświadczeń. Zostawmy złe wspomnienia za sobą i ruszajmy na przód, żeby zgromadzić dużo dobrych chwil, którymi zastąpimy te gorsze. Nie da się iść do przodu patrząc wstecz. Zacznijmy myśleć przede wszystkim o teraźniejszości. To ona jest ważna i to na niej powinna się skupiać cała nasza uwaga. Tak na prawdę jedyny sposób, żeby uporać się z przeszłością to zrobić wszystko, żeby być po prostu szczęśliwym i dumnym z siebie. Jeśli człowiek jest zadowolony ze swojego życia, jest zadowolony z siebie i czuje się spełniony nie wraca do smutnej przyszłości. Nie analizuje tego co było a skupia się na tym co jest i tym co może się wydarzyć w przyszłości. Więc kochani podsumowując pamiętajmy, że są o wiele lepsze rzeczy przed nami niż te, które zostawiliśmy za sobą.