Woreczki można zamówić tutaj :
Facebook - Brokatka Instagram - Brokatkapl Strona Internetowa - Brokatka.pl
Teraz wracamy do Brokatki, jeśli jesteście ciekawi kto, co i jak, mam dla Was fajną wiadomość, bo wpadłam na super pomysł, żeby z twórczynią tych dziecięcych cudów przeprowadzić wywiad. W ten sposób ja i Wy możecie bliżej poznać założycielkę i utalentowaną Panią, która tworzy piękne rzeczy dla dzieciaków.
Brokatka to realistka o optymistycznym podejściu do życia. Uparta i konsekwentna w swoich postanowieniach. Brokatka to przede wszystkim mama dwójki dzieci-Sebastiana i Uli-obecnie dzielnych przedszkolaków.
2. Skąd pomysł na taką nazwę?
Nazwa .... hmmm wymyślił ją mój syn, który wówczas miał 5 lat i z jego strony to było zabawne przejęzyczenie. Ale idąc od początku. W domu często rozmawiałam z mężem o otworzeniu swojej działalności, jaki ma mieć charakter, jakie produkty mają być w ofercie, oczywiście szukaliśmy pomysłów również na nazwę. Pomysłów było wiele i trochę czasu nam to zajęło. Ważne dla mnie było też, aby w dokładnie tej nazwie była wolna domena, bo oprócz sprzedaży poprzez social media rozwijam powoli swój sklep internetowy. Pewnego wieczoru, syn poprosił, żeby włączyć piosenkę "Początek" z Męskiego Grania. Sami dość często słuchamy ich koncertów. Jednak synowi trochę się pomieszało i mówi do nas: "nie, ja nie chcę tej piosenki ja chcę tą gdzie jest ta Brokatka..." Razem z mężem mieliśmy chwilową konsternację. Szybki skan w głowach wykonawców z Męskiego Grania i znaleźliśmy. Dziecku chodziło o Brodkę. A Brokatka stała się nazwą mojej firmy.
Z racji tego, że jestem mamą dwójki dzieci, to pomysł na artykuły dziecięce był bardzo naturalny i chyba najprostszy w całym procesie planowania własnego biznesu.
4. Skąd Brokatka czerpie inspiracje i nowe pomysły?
Inspiracją są dla mnie moje dzieci oraz dzieci z mojego bliskiego otoczenia. Zaczęło się od poduszek dekoracyjnych z ładnymi wzorami dziecięcymi, bo uważam, że dzieci zarówno te małe, jak i te większe uwielbiają mieć swoje poduchy. Do przytulania, do spania na nich. Zabierają je ze sobą na wyjazdy rodzinne, do babci czy do kolegi i koleżanki. Za każdym razem jak widzę reakcję dziecka, które otrzymuje swoją podusię to utwierdzam się w przekonaniu, że dzieci lubią i je potrzebują. Później powstał pomysł poduszek zębuszek-czyli podusie, które mają małą kieszonkę na mleczaka. A, że uwielbiam małe stópki niemowlaków (mogłabym je całować cały czas) to koniecznie musiałam wprowadzić artykuły dla najmłodszych.
Myślę, że jak najbardziej. Mam jeszcze kilka pomysłów w głowie, które chciałabym zrealizować. A wręcz już je zapisałam na swojej liście - "THINGS TO DO". Mam nadzieję, że w niedalekiej przyszłości uda mi się dojść do realizacji tych punktów.
6. Czy Brokatka wykonuje także zamówienia indywidualne, wymyślone przez klientów?
Jak najbardziej tak. Na chwilę obecną jest to wręcz większa część moich realizacji. Druga część to budowanie własnego sklepu internetowego. Już nawet teraz w ofercie sklepu przy każdym produkcie zachęcam do podesłania swojego indywidualnego pomysłu. Często jest tak, że podoba nam się jakiś produkt, chcielibyśmy go zamówić, ale nie pasuje nam rozmiar albo wolimy inną kolorystykę. Ja bardzo chętnie szyję na miarę, tak aby klient był w 100% zadowolony z tego co otrzymał i żeby miał poczucie-tak, to jest dokładnie to co chciałam/potrzebowałam.
Zawsze chciałam mieć swoją działalnością. Długo szukałam pomysłów, długo też zbierałam się na odwagę, aby podjąć się takiemu wyzwaniu. Zanim powstała Brokatka pracowałam 11 lat w jednej firmie. To był też długi czas. Wsparcie najbliższych mi osób dało mi kopa do działania, wyszłam z cienia i tak rozpoczęła się Brokatkowa przygoda.
8. Jaki artykuł dziecięcy jest najłatwiejszy do wykonania?
Prosta kwadratowa poduszka pewnie będzie najłatwiejszym artykułem do uszycia. Jednak pierwsza Brokatowa podusia była w kształcie gwiazdki. A tradycyjne kwadratowe poduszki, tzw. jaśki powstały dużo później. Nie lubię iść na łatwiznę.
9. Jaki artykuł dziecięcy jest najtrudniejszy do wykonania?
Z oferty Brokatki najbardziej skomplikowanym produktem będzie kokon. Wynika to ze złożoności i ilości elementów do wykonania. Jednak dla osoby, która szyje nie będzie to też nic nadzwyczaj trudnego.
Mam nadzieję, że cały czas będzie dane mi szyć. Lubię to robić, sprawia mi to dużo przyjemności. Fajnie jest tworzyć piękne rzeczy dla dzieci. Widzieć ich uśmiech na buzi, gdy wtulają się w kocyk lub poduszkę/przytulankę.
11. Jaki artykuł wyprawkowy jest według Brokatki niezbędny?
Zdecydowanie jest nim kocyk i pościel do łóżeczka. Ważne jest, aby wybrać takie, które uszyte są z atestowanych materiałów. Kocyk używać będziemy w wielu sytuacjach-jako przykrycie w foteliku samochodowym, w gondoli, podczas drzemki w trakcie dnia. Na kocyku możemy położyć dziecko na trawie, obok siebie na łóżku, czy kanapie. Kocyk posłuży też jako otulacz, czy różek. Z kolei pościel do łóżeczka jest bardzo ważna dla komfortu snu dziecka. Tutaj bardzo ważne jest, aby pościel była uszyta ze 100% bawełny. Jest ona najodpowiedniejsza dla delikatnej skóry noworodka.
Jako fanka klasyki i kontrastu w artykułach dla dzieci pierwszy wielki plus przyznaję za wzór, który świetnie pasuje do reszty naszej wyprawki. Drugi wielki plus za to, że jest to pościel dwustronna i dowolnie mogę sobie zmieniać wystrój łóżeczka, dopasowując kropki do chmurek albo tworząc inną kombinację. Kolejny plus za materiał, widać i czuć, że jest to bardzo dobra gatunkowo pościel tworzona z myślą o najmłodszych. Kolejny plus za detale i wykończenie, jak możecie zobaczyć na zdjęciach pościel jest dopracowana w każdym calu. Kolejny plus za ciepło i rewelacyjny kontakt z Panią Anią, jestem przekonana, że jeżeli będziecie chcieli złożyć indywidualne zamówienia ta kobieta wyczaruje dla Was coś wspaniałego a kontakt z nią będzie przyjemnością. Jeśli chodzi o minusy to...zdecydowanie ich nie ma. Jako mama z całego serca i z czystym sumieniem polecam ten i inne produkty Brokatki. Niżej podaję Wam linki do wszystkich Social Mediów Brokatki.
Jeśli jesteście ciekawi co u nas, to powiem Wam w skrócie, że czujemy się świetnie. Staś szybko zaaklimatyzował się w domu. Jest bardzo grzeczny, pozwala rodzicom na nocny sen i zdecydowanie polubił kąpiele. Oliwka też przyzwyczaiła się do nowej sytuacji, chociaż czasami zapomina się i krzyczy do mnie całą swoją mocą ze swojego pokoju, gdy Staś akurat postanowił uciąć sobie drzemkę...ale pracujemy nad tym. Fizycznie czuję się znakomicie i nie mogę uwierzyć, że czas tak szybko leci. We wtorek Staś kończy już 3 tygodnie. Przed nami pierwsze wspólne święta Wielkanocne, szkoda, że w tym roku będą zupełnie inne, ale jak najbardziej popieram akcję #zostańwdomu. Mam nadzieję, że ta beznadziejna sytuacja z wirusem szybko się skończy a cały świat wróci do normalności. Życzymy Wam dużo zdrowia i uśmiechu! Do następnego posta.
Nasz instagram - http://instagram.com/creamshine
Już we wtorek będę miała okazję wykorzystać kolejną kartę i zrobić kolejne zdjęcia, bo Staś skończy 2 tygodnie. Nie wiem nawet kiedy to minęło. Maluch z dnia na dzień coraz bardziej się zmienia, przybiera na wadze i robi coraz to słodsze minki. W pierwszym tygodniu praktycznie tylko jadł i spał dlatego bardzo się cieszę, że przerwy pomiędzy drzemkami troszkę się wydłużają i mamy szansę się coraz lepiej poznawać. Jeśli chodzi o mnie to czuję się świetnie, wysypiam się i już dawno zapomniałam o stresie, jaki miałam jeszcze kilkanaście dni temu. Już niebawem wrzucę tutaj kolejną aktualizację z kolejnymi kartami więc śledźcie nas na bieżąco.
NASZ INSTAGRAM
http://instagram.com/creamshine
http://instagram.com/creamshine
Jak wyglądało przyjęcie do szpitala
Wiedziałam, że mąż nie będzie mógł wejść ze mną na teren szpitala więc zdecydowaliśmy, że pójdę tam sama i będziemy w stałym kontakcie telefonicznym. Z wszystkimi potrzebnymi dokumentami podeszłam do drzwi i poczekałam jak podejdzie do mnie Pani z portierni. Zapytała oczywiście o co chodzi i powiedziała, żebym chwileczkę poczekała, bo musi poprosić pielęgniarkę. Dałam znać mężowi, że czekamy. Pani pielęgniarka przeprowadziła ze mną, krótki wywiad, zapytała, czy nie mam objawów koronawirusa, czy nie miałam kontaktu z osobami, które wróciły z zagranicy i zmierzyła mi temperaturę. Podejrzewam, że tak to właśnie wygląda w każdym szpitalu. Pielęgniarka zaprowadziła mnie do holu gdzie kazano mi chwilkę poczekać i już za moment zostałam podłączona do KTG. W międzyczasie podałam kartę ciąży i inne potrzebne dokumenty, żeby moje dane mogły zostać wprowadzone do systemu i zostałam zbadana ginekologicznie. Razem z panią ginekolog przeszłyśmy do sali gdzie zrobiła mi USG i upewniła się, że z maluchem wszystko w porządku. Jako że termin porodu był dość blisko, skurcze regularne a droga do szpitala dość długa kazała mi zastanowić się, czy zostaję na oddziale, czy wracam do domu i tam czekam na rozwój sytuacji (sugerując, że lepszą opcją jest zostanie w szpitalu). Razem z mężem zdecydowaliśmy, że zostaję. Teraz czekał mnie trudny moment pożegnania. Wyszłam przed szpital gdzie mąż podał mi walizkę moją i Stasia. Nie chciałam długich pożegnań, bo wiedziałam, że zaraz całkowicie się rozkleję i pewnie nie będę w stanie opanować płaczu, więc to było bardzo szybkie rozstanie. Teraz pytanie, które martwiło wiele przyszłych mam na forach internetowych i facebookowych grupach, czy ktoś pomoże mi z walizkami? Pomogą, jak najbardziej tak, Pani portierka od razu przejęła ode mnie większą z walizek i była bardzo pomocna. Weszłam na teren szpitala gdzie przebrałam się i zostałam zaprowadzona do sali. Podczas całego przyjęcia, każdy był dla mnie bardzo miły i pomocny więc znacznie łatwiej było znieść fakt, że zostaję tam sama.
Jak wyglądał poród bez męża
Na oddział zostałam przyjęta około godziny 17:00 i po wejściu na salę okazało się, że zapomniałam wziąć z auta kosmetyczki. Teraz drugie pytanie, które często pojawiało się na forach. Czy ktoś z zewnątrz będzie mógł mi podać jakieś rzeczy? Jak najbardziej tak, mąż podał tylko moje dane, piętro i salę, w której jestem a pani położna przyniosła mi kosmetyczkę, wodę i przekąski, które mąż kupił mi po drodze. O 18 przyszła do mnie inna pani ginekolog, przemiła kobieta zadała kilka pytań, żeby lepiej poznać sytuację. Zapytała jak się czuję, zadbała o to, żebym czuła się komfortowo. To właśnie ona sprawowała nade mną opiekę aż do momentu porodu i była również na sali porodowej. Około 19 skurcze stawały się już bardzo męczące i za poradą położnej postanowiłam trochę pospacerować po korytarzu. Skurcze pojawiały się co 10 minut, znów miałam badanie i okazało się, że rozwarcie wciąż jest zbyt małe więc czekamy. Przemiła pani ginekolog powiedziała mi fajne zdanie: ,,niech się pani nie stresuje i nie myśli o tym za dużo, poród na pewno panią znajdzie". No i znalazł, dokładnie o godzinie 23:59 napisałam do męża wiadomość ,,rodzimy". W sumie najgorszy okres dla mnie był właśnie między 19:00 a 23:59, kiedy mimo fantastycznej opieki w szpitalu czułam brak osoby bliskiej. Cały czas byliśmy w kontakcie telefonicznym, ale wiadomo, że bezpośrednia obecność jest znacznie lepsza niż wiadomości i telefony. Muszę dodać, że cały czas, kiedy czekaliśmy na rozwarcie, ktoś z personelu do mnie przychodził i kontrolował sytuację, naprawdę czułam, że otaczają mnie wspaniałe kobiety, które bardzo starają się, żebym nie odczuła braku męża i wsparcia, jakie on zapewniłby mi w tamtej chwili.
Najlepsza położna na świecie
Do porodu młodsza położna prowadziła mnie gładząc moją dłoń...wsparcie czułam na każdym kroku, ale to na sali porodowej czekał na mnie prawdziwy anioł. Pani Małgorzata Turska, położna, która odbierała poród to jedna z fajniejszych osób, jakie spotkałam w moim życiu. Bardzo sympatyczna, otwarta i życzliwa sprawiła, że czułam się jak z kimś kogo znam od dawna. Dzięki niej ten poród był dla mnie pięknym przeżyciem i będę go miło wspominać do końca życia. W porównaniu z moim pierwszym porodem ten był po prostu wspaniały. Sposób, w jaki ze mną rozmawiała, żartowała i kiedy było trzeba powiedziała dobitnie co mam robić był po prostu wyjątkowy. Każdej rodzącej kobiecie życzę takiej położnej odbierającej poród. O godzinie 00:12 podała mi gaz i przygotowała wszystko wokół. O godzinie 00:42 zaczęły się skurcze parte a już o godzinie 00:53 wysłałam mężowi zdjęcie ze Stasiem na piersi. Czułam wsparcie, życzliwość i zainteresowanie. Naprawdę nie sądziłam, że poród można tak dobrze wspominać, tym bardziej że zazwyczaj kojarzy się z męczarnią i bólem. Staś urodził się dokładnie o godzinie 00:50. Chwilkę po godzinie 01:00 pani Małgosia pomogła dostawić małego do piersi a ja połączyłam się na wideo rozmowie z moim mężem ( fakt, że rozmawiamy przez kamerkę zupełnie nikogo tam nie zdziwił). Na sali porodowej byliśmy do godziny 02:28. Pani Małgosia wzięła wszystkie potrzebne rzeczy dla maluszka z jego walizki, pomogła też ogarnąć się mnie i zaprowadziła nas do sali. Jestem jej tak wdzięczna za pomoc, że nie jestem w stanie tego tutaj opisać. Jeśli wybierzecie ten szpital z całego serca życzę, żebyście trafiły właśnie na nią.
Opieka w szpitalu po porodzie
W szpitalu zostaliśmy do 26 marca, dzień zaczynaliśmy dość wcześnie, nie mogłam i nadal nie mogę się napatrzeć na mojego słodkiego malucha. O 9 przeeesympatyczna pani podawała nam śniadanie, była tak ciepła i życzliwa, że gdyby któraś z dziewczyn nie mogła go zjeść o własnych siłach założę się, że by ją nakarmiła. Codziennie bardzo poprawiała nam humor. Po śniadaniu czekaliśmy na obchód dla mam i osobny dla maluchów gdzie były dokładnie badane i ważone. Następnie każdego dnia przychodziła do nas pani, która była doradcą laktacyjnym. Pierwszy raz spotkałam się z takimi wykładami dla pacjentek, ale było to bardzo miłe i pomocne. Pani sprawdzała piersi karmiących, dawała przydatne wskazówki i odpowiadała na każde nurtujące pytania. Do każdej mamy podchodziła indywidualnie i poświęcała tyle czasu ile było nam potrzeba. Około 13:00 nasza ulubiona pani podawała nam obiady. Pierwszego dnia po porodzie położne przyniosły mi niebieskie pudełko i jeszcze jakieś dodatkowe z poradnikami, próbkami kosmetyków i książeczką dla malucha. Około 17 kolacja i potem pozostało czekać na wieczorny obchód.
Z tego, co pamiętam podczas mojego pobytu w szpitalu miałam styczność z pięcioma ginekologami, 4 kobiety i jeden mężczyzna. Każdy z lekarzy bardzo miły, serdeczny i chętnie odpowiadający na każde pytanie. Położnych było znacznie więcej, nie jestem w stanie ich zliczyć, ale były to wspaniałe kobiety, które służyły swoją pomocą, zaglądały do nas w nocy, dbały o wszystko i ciągle pytały, czy potrzebujemy jakiejś pomocy. To od razu poprawiało samopoczucie i podnosiło na duchu tym bardziej w tym ciężkim okresie gdzie nikt bliski nie może odwiedzać położnic w szpitalu. Martwiłam się o zwyczajną kąpiel, nie chciałam zostawiać malucha i prosić o pomoc mam z sali, bo wiadomo, że każda zajmowała się swoim maluszkiem, ale wtedy z pomocą przychodziły położne, bo bez problemu zabierały na ten czas dzieci do siebie, wystarczyło tylko dać znać. W Centrum Medycznym L.Rydygiera w Łodzi nie czułam się samotna, nie odczułam braku obecności męża i rodziny w tak wielkim stopniu, chociaż myślałam, że to będą jedne z najgorszych dni, wcale tak nie było. W moim odczuciu cały personel w tym ciężkim okresie staje na głowie, żeby rodzące tam kobiety czuły się komfortowo i jak najmniej odczuły brak bezpośredniego wsparcia bliskich. Bardzo się cieszę, że koniec końców właśnie tam urodziłam swojego synka i każdej kobiecie z czystym sumieniem mogę polecić ten szpital.
Z tego, co pamiętam podczas mojego pobytu w szpitalu miałam styczność z pięcioma ginekologami, 4 kobiety i jeden mężczyzna. Każdy z lekarzy bardzo miły, serdeczny i chętnie odpowiadający na każde pytanie. Położnych było znacznie więcej, nie jestem w stanie ich zliczyć, ale były to wspaniałe kobiety, które służyły swoją pomocą, zaglądały do nas w nocy, dbały o wszystko i ciągle pytały, czy potrzebujemy jakiejś pomocy. To od razu poprawiało samopoczucie i podnosiło na duchu tym bardziej w tym ciężkim okresie gdzie nikt bliski nie może odwiedzać położnic w szpitalu. Martwiłam się o zwyczajną kąpiel, nie chciałam zostawiać malucha i prosić o pomoc mam z sali, bo wiadomo, że każda zajmowała się swoim maluszkiem, ale wtedy z pomocą przychodziły położne, bo bez problemu zabierały na ten czas dzieci do siebie, wystarczyło tylko dać znać. W Centrum Medycznym L.Rydygiera w Łodzi nie czułam się samotna, nie odczułam braku obecności męża i rodziny w tak wielkim stopniu, chociaż myślałam, że to będą jedne z najgorszych dni, wcale tak nie było. W moim odczuciu cały personel w tym ciężkim okresie staje na głowie, żeby rodzące tam kobiety czuły się komfortowo i jak najmniej odczuły brak bezpośredniego wsparcia bliskich. Bardzo się cieszę, że koniec końców właśnie tam urodziłam swojego synka i każdej kobiecie z czystym sumieniem mogę polecić ten szpital.
Podsumowanie
> Mężowie czy też najbliżsi, którzy zawiozą Was do szpitala nie mogą wejść na jego teren ale nie musicie się martwić o swoje walizki bo na pewno ktoś Wam z nimi pomoże.
> Warto spakować się w walizkę na kółkach, ja spakowałam jedną większą dla siebie i mniejszą dla Stasia. Jeśli chcecie możecie też opisać rzeczy tak, by położnym było łatwiej coś znaleźć w razie, gdyby musiały Wam coś podać lub szukały jakiejś rzeczy dla malucha.
> Wszystkie dokumenty spakowałam w mały segregator i dokładnie opisałam, tak by w razie potrzeby położna czy lekarz bez problemu znaleźli potrzebne wyniki badań lub zdjęcia USG.
> Podczas przyjęcia do szpitala czeka Was trochę więcej papirologi w związku z panującym koronawirusem.
> Jeśli zapomnicie jakiejś rzeczy, wystarczy, że ktoś zostawi je w portierni lub na izbie przyjęć i poda Wasze dane, numer sali i piętro na którym się znajdujecie. Nie zostajecie odcięte od świata.
> Wszyscy lekarze i położne są świadome jak ciężko jest rodzić bez osoby bliskiej i bardzo starają się by rodzące czuły ich wsparcie. Ja trafiłam na cudownych ludzi i wspaniały szpital.
> Jeśli boicie się braku obecności bliskiej osoby weźcie ze sobą słuchawki, rozmawiajcie przez telefon albo połączcie się wideo rozmową. Myślę, że każdy to zrozumie a widziałam też post jednej z mam, że bezpośrednio podczas porodu rozmawiała z mężem właśnie na wideo rozmowie i było jej lżej.
>Uwierzcie, że bałam się strasznie i wchodziłam na oddział ze łzami w oczach, ale okazało się, że nie było czego się bać. Pamiętajcie, że jesteśmy silne. W szpitalu są ludzie, którzy nam pomagają i co najważniejsze w momencie, kiedy urodzicie i będziecie trzymać swoje maleństwo w ramionach cały strach odejdzie w niepamięć bo wtedy wszystkie wasze myśli skupią się na dzidziusiu.
>Nie martwcie się, że bez pomocy bliskich nie dacie sobie rady w opiece nad dzieckiem, położne służą swoją pomocą o każdej porze dnia i nocy i odpowiadają na każde pytanie.
>Spakujcie sobie do walizki ubrania na wyjście ze szpitala, ja tak zrobiłam i znacznie usprawniłam nasze wyjście.
> Personel zakłada rękawiczki ochronne i maseczki, w każdej łazience i sali są automaty z płynem odkażającym. Wszyscy bardzo dbają o higienę.
> W dzień wyjścia mąż przywiózł ze sobą nosidełko, położna przyniosła je do mnie na salę. Ubrałam maluszka a ona wzięła go i jedną z walizek odprowadzając mnie do wyjścia szpitala. Pożegnała się z nami i życzyła wszystkiego dobrego.
Jeśli macie jakieś pytania, chętnie na wszystkie odpowiem. Jeszcze tydzień temu strasznie bałam się porodu podczas epidemii koronawirusa a teraz mam już maluszka w domu i chcę wspierać kobiety, które tak jak ja wcześniej martwią się jak to będzie.
> Warto spakować się w walizkę na kółkach, ja spakowałam jedną większą dla siebie i mniejszą dla Stasia. Jeśli chcecie możecie też opisać rzeczy tak, by położnym było łatwiej coś znaleźć w razie, gdyby musiały Wam coś podać lub szukały jakiejś rzeczy dla malucha.
> Wszystkie dokumenty spakowałam w mały segregator i dokładnie opisałam, tak by w razie potrzeby położna czy lekarz bez problemu znaleźli potrzebne wyniki badań lub zdjęcia USG.
> Podczas przyjęcia do szpitala czeka Was trochę więcej papirologi w związku z panującym koronawirusem.
> Jeśli zapomnicie jakiejś rzeczy, wystarczy, że ktoś zostawi je w portierni lub na izbie przyjęć i poda Wasze dane, numer sali i piętro na którym się znajdujecie. Nie zostajecie odcięte od świata.
> Wszyscy lekarze i położne są świadome jak ciężko jest rodzić bez osoby bliskiej i bardzo starają się by rodzące czuły ich wsparcie. Ja trafiłam na cudownych ludzi i wspaniały szpital.
> Jeśli boicie się braku obecności bliskiej osoby weźcie ze sobą słuchawki, rozmawiajcie przez telefon albo połączcie się wideo rozmową. Myślę, że każdy to zrozumie a widziałam też post jednej z mam, że bezpośrednio podczas porodu rozmawiała z mężem właśnie na wideo rozmowie i było jej lżej.
>Uwierzcie, że bałam się strasznie i wchodziłam na oddział ze łzami w oczach, ale okazało się, że nie było czego się bać. Pamiętajcie, że jesteśmy silne. W szpitalu są ludzie, którzy nam pomagają i co najważniejsze w momencie, kiedy urodzicie i będziecie trzymać swoje maleństwo w ramionach cały strach odejdzie w niepamięć bo wtedy wszystkie wasze myśli skupią się na dzidziusiu.
>Nie martwcie się, że bez pomocy bliskich nie dacie sobie rady w opiece nad dzieckiem, położne służą swoją pomocą o każdej porze dnia i nocy i odpowiadają na każde pytanie.
>Spakujcie sobie do walizki ubrania na wyjście ze szpitala, ja tak zrobiłam i znacznie usprawniłam nasze wyjście.
> Personel zakłada rękawiczki ochronne i maseczki, w każdej łazience i sali są automaty z płynem odkażającym. Wszyscy bardzo dbają o higienę.
> W dzień wyjścia mąż przywiózł ze sobą nosidełko, położna przyniosła je do mnie na salę. Ubrałam maluszka a ona wzięła go i jedną z walizek odprowadzając mnie do wyjścia szpitala. Pożegnała się z nami i życzyła wszystkiego dobrego.
Jeśli macie jakieś pytania, chętnie na wszystkie odpowiem. Jeszcze tydzień temu strasznie bałam się porodu podczas epidemii koronawirusa a teraz mam już maluszka w domu i chcę wspierać kobiety, które tak jak ja wcześniej martwią się jak to będzie.
Piszcie śmiało na mojego mejla dariapietruszewska@gmail.com
